Глуш неймаверная.
Вялізныя камяністыя схілы, голыя і пыльныя, закінутыя каменныя кар’еры, параскапаныя дарогі, жвір, які паразлятаўся ў розныя бакі, пустазелле.
Павысяканыя лясы навокал.
Спаленая, пабялелая ад суперфасфату зямля.
Перасохлыя чэшмы.
Закінутыя хлявы, абваленыя склады, апусцелыя гаспадарчыя пабудовы.
Забітыя дошкамі вокны хат.
Патанулыя ў двухметровым дзядоўніку двары са струхлелымі агароджамі.
Пад дрэвамі – гнілы водар апалых і напаўсатлелых пладоў.
Кульгавы сабака прыціснуўся да агароджы і чакае, пакуль мы пройдзем міма.
Пыл, мухі, засохлыя вербы, не відаць ніводнага жывога чалавека.
У рэчышчы высахлай ракі валяюцца старыя аўтамабільныя шыны, растрыбушаныя пластмасавыя бідоны, зламаны дзіцячы вазок, белыя, бы косці, кавалкі дрэваў з аблупленай карой, што ляжаць тут з дапатопных часоў.
Разгубленыя і спакутаваныя ад спёкі, з абсалютна вар’яцкім выглядам, паміж шынамі і прабітымі рондлямі ходзяць гускі, спатыкаючыся аб смецце і ўласныя ўспаміны пра ваду.
Па калена ў пыле нерухома стаяць аслы.
Праз выламаныя дзверы сельскай пякарні відаць дрэвы алычы, што выраслі на прылаўку.
Праносіцца са свістам здзічэлая котка.
Замок адзінай крамы пакрыты пятнаццацігадовай іржой.
Сяльцо знаходзіцца за дзясяткі і дзясяткі кіламетраў ад найбліжэйшага горада, закінутае ў гэтым пекле, адрэзанае ад свету.
Хлеб, малако, каўбасы, газеты – усё гэта два разы на месяц прывозіць адна «Газэль».
Цяжкая задуха ахапіла пустое сяло, толькі дзве-тры бабкі сядзяць перад каменнымі агароджамі і нешта робяць.
Нанізваюць, распускаюць, намотваюць, размотваюць – іх рукі не спыняюцца.
Яны не спыняліся ўсё жыццё, яны проста не могуць спыніцца.
Паміж абгрызенымі драўлянымі слупамі вісяць кавалкі электрычных правадоў.
На стрэхах хат растуць сланечнікі.
Сонца разлівае сваю гарачыню.
Ні руху, ні подыху ветру, ні чалавека, ні д’ябла ў гэтым закінутым сярод камення сяльцы.
Праз усю агароджу перад зачыненай сельскай управай цягнецца надпіс, зроблены вялікімі паўсцёртымі чырвонымі літарамі: «Амерыканцы, ідзіце дамоў!»
Пераклала Ірына Пінхасік