У рэшце рэшт ва ўсёй дзяржаве засталося сем чалавек.
Адзін у Сафіі, адзін у Плоўдзіве, адзін у Бургасе, адзін у сяле Джулюніца, адзін у Варне, адзін у нейкай чыгуначнай будцы на лініі Відзін–Лом і адзін у Даспаце.
Усе астатнія з’ехалі.
Стыпендыянты, камедыянты, сімпатызанты.
Экскурсанты, музыканты, дысідэнты.
Эмігранты.
Кожны знайшоў нейкую прьгчыну, сабраў багаж і з’ехаў.
Засталіся мы ўсямёх.
Спачатку было прыемна, прасторна: ідзеш дзень, ідзеш два – і не сустракаеш ніводнага суайчынніка.
Свабода, дэмакратыя, плюралізм.
Можаш спакойна развіваць свае погляды.
Ніхто цябе не чуе.
Можаш рухацца эвалюцыйным шляхам, а можаш – рэвалюцыйным.
Талерантнасць, узаемапаразуменне і спакой.
Ніхто не паўстае на тваім шляху.
Аднак вельмі хутка пачаліся непрыемнасці.
Высветлілася, што нам трэба браць уладу ў свае рукі.
Нехта павінен стаць прэзідэнтам.
Той, што з Джулюніцы, быў настроены катэгарычна: яму, маўляў, трэба памідоры акучваць, вінаград апырскваць, няма ў яго часу глупствамі займацца.
Плаўдзіўчанін згадзіўся, але пры ўмове: той, што з Варны, зробіцца прэм’ер-міністрам, сам ён будзе прэзідэнтам максімум два тыдні і на працягу гэтага часу не будзе прымаць ніякіх кіраўнікоў іншых дзяржаваў.
Сказаў, што стаў тугавухім, праслухоўваючы нацыянальны гімн.
Той, з Варны, не пагадзіўся стаць прэм’ер-міністрам, ён кансерваваў вугроў і заявіў, што не ведае лепшага прэм’ер-міністра, чым той, што з чыгуначнай будкі.
Аднак на ўсе нашыя заклікі рэйкавы абходчык адказваў тэлеграмай з аднаго сказа: «Хуткі цягнік праедзе міма, затрымліваецца дзве хвіліны».
Тады я стаў прэм’ер-міністрам, каб падаць прыклад, а той, з Бургаса, мусіў стаць кіраўніком Нацыянальнага сходу.
Аднак ён адмовіўся, матывуючы гэта тым, што ў яго алергія на квітнеючыя дрэвы і ён не можа выйсці з дому.
Адзінай нашай надзеяй застаўся наш суайчыннік з Даспата.
Колькі б мы яго ні шукалі – ніякага выніку.
Ці яго мядзведзі з’елі, ці ён быў недзе на пчальніках.
У такой сітуацыі мне давялося стаць і кіраўніком Нацыянальнага сходу.
Было тут і станоўчае: прагулянка ад Рады Міністраў да Нацыянальнага сходу добра ўплывала на здароўе.
Але нядоўга. Я схапіў грып.
Я разлічваў на дэпутацкі імунітэт, але ён мне не дапамог.
Цяпер ляжу хворы на грып у Радзе Міністраў.
Мне пагана, але яшчэ горш мне робіцца ад думкі, што праз два тыдні я павінен стаць прэзідэнтам.
Той, што з Плоўдзіва, збіраецца рабіць ставок і ўжо падаў у адстаўку.
Хуткі цягнік працягвае затрымлівацца на дзве хвіліны.
Той, што з Даспата, не дае пра сябе знаць.
Я баюся, каб ён толькі не перайшоў мяжу.
Я зрабіў бы яго прэзідэнтам, а можа, і прэм’ер-міністрам: той, хто есць мёд, на ўсё прыдатны.
А затым бургасца прызначу кіраўніком Нацыянальнага сходу.
Я ведаю, што ягоная алергія выдуманая.
Вось толькі ачуняю.
Інакш Балгарыя застанецца без улады.
Божа, барані Балгарыю і асабліва яе паўднёвыя межы, каб не ўцёк той, з Даспата!..
Пераклала Ірына Пінхасік