Зверху ўсё падобнае да перапоўненага мурашніка.
Ліхаманкавыя броўнаўскія рухі, мітусня, хаос.
Усе ад усяго адракаюцца.
Кожны даводзіць, што ён – гэта не ён.
Вялізнае, усеагульнае, усенароднае сцвярджэнне нашай уласнай іншасці.
Масавыя ўцёкі з месца злачынства.
У чалавека ўзнікае такое ўражанне, нібыта ён быў сляпы, як Гамер.
I глухі, як Бетховен.
Высвятляецца, што мы народ, які складаецца з дысідэнтаў, эмігрантаў і праціўнікаў рэжыму.
I адзінаццаці членаў Палітбюро.
З якіх некаторыя таксама сумнеўныя.
Барацьба была не толькі цяжкай, але і няроўнай.
Цяпер гэта не мае асаблівага значэння, вечарына працягваецца.
Як нам паглядзець на сябе ў люстэрка і паверыць, што мы іншыя?
Перш за ўсё народжаныя Дзявятага верасня нараджаюцца Дзясятага лістапада.
Пасля гэтага бедная, але прагрэсіўная сям’я, з якой усе мы паходзілі да нядаўняга часу, пачынае багацець – і багацее, пакуль не ператворыцца ў заможную кансерватыўную сям’ю з трыма фабрыкамі і часальнай майстэрняй.
Радаводнае дрэва трасуць, пакуль з яго не зваляцца прынамсі два міністры, два генералы і адзін патрыярх.
Можа і няісныя.
Пасля тыя, хто быў народжаны на мяжы і вырас на ніве, паступаюць у амерыканскі каледж і сканчаюць яго.
Калыска, якая вісіць на грушы сярод кукурузы, робіцца італьянскім дзіцячым вазком з нікеляванымі спіцамі.
Пяньковы дыванок – карункавым пакрывалам.
Непрапечаны хлеб – чорнай ікрой.
Мука, якую дзядзька нам даваў для партызанаў, шчодра пасыпаецца атрутай. Мы выцягваем сваіх дзядоў з карчмы і змяшчаем у царкве.
Некаторых сваякоў мы пасылаем за мяжу, іншых – у лагер.
Калі пачнуць надта правяраць, скажам, што лагер быў піянерскі.
Мы выключаем з партыі самых блізкіх.
Мы заводзім у лес і заколваем валоў, якіх самі першымі завялі ў калгас.
Мы абзаводзімся марксісцка-ленінскім светапоглядам і ў маленькую кішэньку пінжака кладзем дэмакратычныя погляды.
Мы пераключаем радыёстанцыю з Масквы, якую слухалі раней, на «Свабодную Еўропу».
Універсітэты робяцца амерыканскімі, дыпломы – нямецкімі, спецыяльнасці – ангельскімі.
Усё астатняе абвяшчаецца несапраўдным.
Скончыўшы ўсю гэтую працу, мы глядзім на сябе ў люстэрка.
Адтуль на нас глядзяць зусім іншыя людзі.
Пераклала Ірына Пінхасік